پنجم آوریل، سالروز تولّد فیلمساز و شاعر محبوبم آندری تارکوفسکی بود. او در پنجاه و چهار سالگی، درتبعید درگذشت. زمستان گذشته به دیدار مزارش در گورستان روس های "سَن-ژُنویِف-دِ-بوآ" واقع در جنوب پاریس رفتم. در میان صلیب های سفید و گنبدهای فیرزه ای رنگ اُرتُدوکسی و در نبود علائم توریستی-تجاری(برخلاف گورستان پِرلاشِز) ساعتی صرف یافتن مزار حضرتش شد؛ مناسک ناخواسته امّا دلنشین پیش از زیارت. دورافتاده و منزوی، فروتن و عمیق مثل فیلم هایش. سنگِ قبر، بر خلاف صلیب های دیگر از سختیِ سنگی تیره و خاکستری برآمده بود؛ اثر مجسّمه ساز روس ارنست نیِژوِستنی. درختی سرفراز و هفت پلّۀ کوچک که سنگ و صلیب را شکافته و بالا رفته اند، نشانۀ هفت فیلم تارکوفسکی. او تنها هفت فیلم بلند ساخت . از تارکوفسکی سه فیلم کوتاه و دوازده پروژۀ ناتمامِ فیلم به همراه افسوس و تحسین ابدی دوستدارانش به جا مانده است، لاریسا تارکوفسکایا همسر دوّمش و بازیگرفیلم " آینه" نیز در کنار او آرمیده .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر