۱۳۹۲ اسفند ۹, جمعه

گزارش یک جایزه: سزار


اُسکارِ فرانسوی

امشب سی و دومیّن دورۀ  جایزه سِزار(César) در تئاتر شَتلِۀ پاریس برگزار شد. شخصاً خیلی با این جایزه و حواشی آن اُنس ندارم و فکر می کنم که هنوز( با همۀ تاریخ،  تلاش و تبلیغات گستردۀ رسانه ای) جایزه ای محّلی و محدود مانده است و ازینرو کم اعتبار. امسال ایرانی ها حضور پررنگی در سزار داشتند. گذشته(Le Passé) اصغر فرهادی با نامزدی در پنج بخشِ بهترین فیلمنامۀ اُریژینال، کارگردانی، مونتاژ، بازیگر نقش اوّلِ زن و بهترین فیلم در میانۀ جدول بهترین های سزار2014 جای گرفته بود.  فیلم های  من، خودم و مامان (Les Garçons et Guillaume, à table! ) [1]، غریبۀ دریاچه(L'Inconnu du lac) و ونوس با شالِ خز(La Vénus à la fourrure ) به ترتیب با ده، هشت و هفت نامزدی  بالاترین شانسِ کسب عنوان بهترین فیلم را داشتند. همچنین گلشیفته فراهانی نامزد بهترین بازیگرِ جوانِ زن(بازیگرِ خوش آتیه !) برای بازی در فیلم  سنگ صبور(Pierre de patience) بود و رقیبان سرسختی از جمله اَدِل اِگزارکوپولوس برای فیلم زندگی اَدِل(La Vie d'Adèle) و مارین وَش برای جوان و زیبا (Jeune et Jolie) را در پیش روداشت. پیش از آغاز مراسم و طبق تخمین منتقدان اقبال موفقیت ایرانی ها کم می نمود و چنین نیز شد. نکته قابل توجّه و تامل اینکه  گذشته به عنوان فیلمی فرانسوی در این مراسم شرکت کرد؛ نمایندۀ ناکام سینمای ایران در اُسکار امسال!؟

سزارِتلخ

سزار امسال سرشار از شگفتی و کج سلیقگی بود. در بخش بهترین فیلم (فرانسوی)  من، خودم و مامان در کمال شگفتی  و بالاتر از فیلم هایی چون ونوس با شال خز، زندگی اَدِل، غریبۀ دریاچه و البته گذشته بر سکّوی نخست نشست. فیلمی متوسط ،پرفروش( دو و نیم میلیون تماشاگر) و البته گِی- مرامانه[2]. گیوم گالی یِن(Guillaume Gallienne)  عضو چهل و دوسالۀ کُمدی فرانسِز (La Comédie-Française ) و بازیگرِ تئاتر و سینما در نخستین تجربه سینمایی اش به عنوان کارگردان به سراغ یکی از نمایشنامه های موفقّش به همین نام رفته و در دو نقش گیوم و مادرش در فیلم بازی کرده است. من، خودم و مامان  جایزۀ  پنج بخش گوناگون سِزار  از جمله بهترین فیلمِ اوّل، بهترین فیلمنامۀ اقتباسی و بهترین بازیگر نقش اوّلِ مرد  را بُرد. پدیدۀ نچسب این دوره! خوشبختانه بهترین کارگردانی نصیب رومن پولانسکی و فیلم زیبای  ونوس با شال خز شد. امّا شگفتی بزرگتر و دردناکتر بخشِ بهترین فیلم خارجی بود؛ نه زیبایی بزرگ (La grande bellezza)سورنتینو،نه جاسمین آبی(Blue Jasmine ) آلن، نه گرانش (Gravity) کوآرُن و نه حتی جانگوی از بند رستۀ(Django Unchained ) تارانتینو، هیچکدام مستحق جایزه تشخیص داده نشدند بلکه  فروپاشی حلقۀ شکسته (The Broken Circle Breakdown)[3] فِلیکس فون خُرونیگِنِ بلژیکی بر تخت بهترین فیلم خارجی امسال سزار نشست! فیلمی خوب و جمع و جور امّا نه به اندازۀ زیبایی بزرگ، افسوس!

پاپاراتزی

از نکته های سزار امسال می توان به غیبت سؤال برانگیز عبدالطیف کشیش در تئاتر شَتلِه، اهدای "سزاز افتخاری" به اسکارلت  جوهانسون   و همچنین  شرکت  ژولی گَیِه(Julie Gayet) در مراسم  اشاره کرد. گَیِه بعد از مدّت ها و برای اولین بار پس از ماجرای گَیِه- اُلاند و آشکار شدن رابطۀ پنهانی اش با رئیس جمهور در انظار عمومی حاضر می شد. با اعلام نامزدی ژولی گَیِه در بخش  بهترین بازیگر مکمّل زن برای ایفای نقش درفیلم وزارت امور خارجه( [4] (Quai d'Orsay رسانه ها گمانه زنی بسیار در آمدن و نیامدنش به مراسم کردند. موضوع داغ هفته. او نیز از ناکام های امشب بود، ناکام  در وزارت امور خارجه، کامروا در اِلیزه[5].





[1]  به دلیل گویایی برگردان عنوان انگلیسی فیلم Me, Myself and Mum را برگزیدم. ترجمه عنوانِ اُریژینال " پسرها و گیوم (بیایید) سرِمیز(غذاخوری) " است.
[2]  اصطلاح شخصی اینجانب برای صفت کردن دوستان همجنسگرا و بی هیچ بار و پیش داوری منفی نسبت به این عزیزان!
[3] با عنوانِ فرانسوی Alabama Monroe
[4]  نام ساختمان و محّل وزارت امور خارجه فرانسه که کنایه از وزارت امور خارجه دارد. امروزه Quai d'Orsay به لحاظ استفادۀ بسیار در زبان گفتاری و نوشتاری به نام دیگر(اصلی) این وزارتخانه تبدیل شده است.
[5]  کاخ ریاست جمهوری فرانسه.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر