استاد غلامعلی پورعطایی درگذشت، خبر کوتاه بود و جانکاه. آنانی که صدای پرسوز و راز و نوای روح نواز دوتارش را شنیده اند می دانند که استاد خنیا و کیمیاگری با هم می دانست، که موسیقی سروش خدایان است و بر هر جان و دلی به منزل ننشیند. غلامعلی پورعطایی بی شک از آخرین بازماندگان سنت اصیل دوتارزنی شرق و جنوب خراسان امروزین بود. نسلی که مقام های خراسانی را در جان و سینه از استاد و پدر به امانت داشت و هرگز تن به بداعت و خیانت نداد. استاد اوسَنه(افسانه) های خراسانی را می خواند و می نواخت. افسانه هایی که خاطره و خیال خراسانی ها را می ساخت. حالا استاد خود افسانه شده: "اوسَنه نوایی" در زمانه ای که خنیاگر خراسانی را جز جور و جفا نصیب نبود و نیست. یادش گرامی باد و راهش پر رهرو.
از استاد بسیار برجا مانده و خواهد ماند اما آنچه هنوز در گوشم صدا می کند وصیت دوبیتی اوست:
"طناب چوب دارم را بیارید
غبار کوی یارم را بیارید
وصیت می کنم بر جمله یاران
شب مرگم دوتارم را بیارید"
برای خانواده محترم پورعطایی به ویژه پسر ارشد استاد که شاگرد مستقیم پدر بود صبر و آرامش آرزو می کنم.
عکس: رامین تقی زاده ( از فیلم مستند "نوایی" ساخته بنده)
از استاد بسیار برجا مانده و خواهد ماند اما آنچه هنوز در گوشم صدا می کند وصیت دوبیتی اوست:
"طناب چوب دارم را بیارید
غبار کوی یارم را بیارید
وصیت می کنم بر جمله یاران
شب مرگم دوتارم را بیارید"
برای خانواده محترم پورعطایی به ویژه پسر ارشد استاد که شاگرد مستقیم پدر بود صبر و آرامش آرزو می کنم.
عکس: رامین تقی زاده ( از فیلم مستند "نوایی" ساخته بنده)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر