چند سالی است که شهرداری پاریس
بخش هایی از کنارۀ سِن را در تابستان به پلاژ تبدیل می کند. پلاژهای پاریس. چند کیلومتر
ماسه و صندلی-تخت‌های ساحلی با منظرۀ سن و
ساختمان های تاریخی پاریس و امکانات تفریحی گوناگون اما بدون نخستین لازمۀ یک پلاژ: آب تنی!
با این‌حال آن چیزی که مرا
به نوشتن و گذاشتن این عکس وادار می کند کیفیت پلاژهای پاریس نیست بلکه خصوصیت آن
است. خصوصیتی که از خود شهر و نگاه مسئولان و ساکنانش می آید: عمومی سازی هنر (اثر
هنری و در مواری امرِ خلاقه). یکی از این پلاژهای مذکور در ساحل موزۀ (کاخ) لوور پایان
می گیرد. امسال ابتکار این موزه و شهرداری پاریس (کُپی و پرینت‌های) بخشی از آثار درخشان
تاریخ هنر نقاشی و مجسمه سازی را به کنارۀ سِن و میانۀ مردم آورده است. تجربه‌ای غریب
و غنی. بیننده با لباس شنا و تنِ آفتاب سوخته می تواند برای لحظاتی به خنکای سایه های
بلند پایه‌های "پون دِزار" پناه بیاورد و از هنر و اثر استاد نقاش لذت ببرد.
همگانی کردن هنر از طریق تزریق آن به جریان اصلی زندگی، امری که در این شهر تازگی
ندارد: پرفورمانس‌های گاه و بیگاه در جای جای پاریس و پیانوهای رایگان و عمومی
شهرداری با این عبارت پر از کرشمه و کِشش بر سینه: مرا بنواز.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر