۱۳۹۳ مرداد ۱۵, چهارشنبه

عمومی سازی هنر




چند سالی است که شهرداری پاریس بخش هایی از کنارۀ سِن را در تابستان به پلاژ تبدیل می کند. پلاژهای پاریس. چند کیلومتر ماسه و صندلی-تخت‌های  ساحلی با منظرۀ سن و ساختمان های تاریخی پاریس و امکانات تفریحی گوناگون اما بدون نخستین لازمۀ یک پلاژ:  آب تنی!

با این‌حال آن چیزی که مرا به نوشتن و گذاشتن این عکس وادار می کند کیفیت پلاژ‌های پاریس نیست بلکه خصوصیت آن است. خصوصیتی که از خود شهر و نگاه مسئولان و ساکنانش می آید: عمومی سازی هنر (اثر هنری و در مواری امرِ خلاقه). یکی از این پلاژهای مذکور در ساحل موزۀ (کاخ) لوور پایان می گیرد. امسال ابتکار این موزه و شهرداری پاریس (کُپی و پرینت‌های) بخشی از آثار درخشان تاریخ هنر نقاشی و مجسمه سازی را به کنارۀ سِن و میانۀ مردم آورده است. تجربه‌ای غریب و غنی. بیننده با لباس شنا و تنِ آفتاب سوخته می تواند برای لحظاتی به خنکای سایه های بلند پایه‌های "پون دِزار" پناه بیاورد و از هنر و اثر استاد نقاش لذت ببرد. همگانی کردن هنر از طریق تزریق آن به جریان اصلی زندگی، امری که در این شهر تازگی ندارد: پرفورمانس‌های گاه و بیگاه در جای جای پاریس و پیانوهای رایگان و عمومی شهرداری با این عبارت پر از کرشمه و کِشش بر سینه: مرا بنواز.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر