نشست این هفتۀ سلسله جلسات سینمایی سوربن-پوزیتیف به نیکول گارسیا، بازیگر، کارگردان و سناریست سینمای فرانسه اختصاص داشت. گارسیا به عنوان بازیگر با بزرگانی چون هانری وِرنوی، آلن رِنه، کلود سوته، برتران تاورنیه، کلود لِلوش و... کار کرده و ایفای نقش در فیلم "عموی امریکایی من" رنه یکی از درخشان ترین کارهای دوران بازیگری او ست. نیکول گارسیا تنها سینماگر فرانسوی است که تاکنون در شش رشتۀ مختلف نامزد دریافت جایزۀ سِزار شده است.
جلسه مثل همیشه با میزبانی و پرسش های فردریک سوژشر (استاد سوربن) و انگوین ترون-بین (منتقد پوزیتیف) پیش رفت.
ابتدا دربارۀ تجربۀ بازیگری گارسیا با کارگردان های گوناگون و روش های منحصر بفرد فیلمسازانی چون آلن رنه صحبت شد . گارسیا معتقد بود که آداب کارگردانی رنه بیشترین تاثیر را در بازیگری و بعدتر شیوۀ کارگردانی فیلم هایش داشته . او همچنین در مورد نگاه همزمان گارسیای بازیگر- کارگردان درهنگام فیلمبرداری به عوامل فیلم و خصوصاً بازیگرهایش و البته نکات مثبت و منفی این نگاه دوگانه به تفصیل سخن گفت.
خاطرۀ همکاری او به عنوان کارگردان با کاترین دونوو در فیلم "میدان واندوم" (تنها فیلمی که فیلمنامۀ آن را برای یک بازیگر خاص (دونوو) نوشته است) شیرین، ظریف و آموزنده بود. تقابل دو بازیگر بزرگ زن در برابر هم، یکی در این سوی دوربین و یکی در سوی دیگر آن، واقعاً شنیدنی بود.
نیکول گارسیا در پایان جلسه جمله ای طلایی گفت: سینما گر شدن به رشد و بلوغ من به عنوان انسان کمک زیادی کرد. اینکه در آن واحد، به ویژه به عنوان بازیگر، همه چیز و هیچ چیز هستم. پر و تهی از نقش و خود...
پ.ن. عکس ها با دوربین موبایل گرفته شده.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر